ამ რვაჯერ დაჯილდოვებულ ფილმში, გზავიე დოლანი აცოცხლებს კინოთეატრის ინერტულ ეკრანს,  მეტისმეტად მოკლე ოჯახური შეხვედრის სცენებით ისევე, როგორც მხატვარი – თეთრ ტილოზე საკუთარი მრავალფეროვანი ემოციების გადატანისას. ნელ-ნელა, პერსონაჟების ლურჯი ფერები განსხვავებულ შეგრძნებებთან ასოცირდება: მონაცრისფრო – მოკრძალება და სიმტკიცე, ზურმუხტოვანი –  სიალალე და კეთილგანწყობა, იასამნისფერი – შემრიგებლობა და ყოყმანი, მქრთალი ცისფერი – განსაკუთრებული სიფაქიზე … იმ დრომდე, სანამ ლურჯი ფერი სრულად ტოვებს ყოველ პიქსელს.

ამ სამყაროში შესვლამდე, საკუთარ მოგონებებს ეწვიეთ : თქვენი ცხოვრების განმავლობაში ხომ არ ყოფილა ისეთი ადგილი, რომლის მიტოვებაც ერთ დღეს ისურვეთ ; სივრცე, რომელსაც თავი შეაფარეთ ; სხვა ადგილი, სადაც ძალიან გსურდათ დაბრუნება ; გარემო, რომელიც გიცავდათ ან, პირიქით, სადაც თავს დამწყვდეულად გრძნობდით ? გენიალური ახალგაზრდა რეჟისორი გზავიე დოლანი მოკლე სიტყვითა და მუსიკების საშუალებით უსვავს ხაზს მოგონებებით სავსე განვლილ წარსულს შევყავართ განსაკუთრებული ემოციებით დატვირთულ,  ჩაკეტილ სივრცეებში : ემოციებს, რომლებსაც მალავს ლუი (გასპარ ულიელი), რომლებსაც გულღიად აფრქვევს დედამისი (ნატალი ბეი), რომელთა გაზიარებაც ასე ძალიან უნდა მის დას (ლეა სეიდუ), რომელთაც ნახევარ ფრაზებით უზიარებს მას რძალი (მარიონ კოტიარი) და რომელთაც  ხმამაღლა გამოხატავს მისი უფროსი ძმა (ვენსან კასელი) !

ლუის მსგავსად თითქმის დამუნჯებული მაყურებელიც აქვეა, მის ახლოს და უჩუმრად შეიგრძნობს მის ათასფეროვან კომპლექსურ ემოციებს. რისთვისაა ეს ყველაფერი საჭირო? ვინ მოგვისმენს ჩვენ ამ კინოდარბაზში და ვინ გაუგებს მას. ფილმის შუაგულში ის სახლის ერთერთ დახურულ ოთახში, შესცქერის მზისგან განათებულ და მოთეთრო ფარდით დაფარულ ფანჯარას ისევე, როგორც მე შევცქერი, კინოდარბაზის თეთრ, განათებულ ეკრანს. წამის განმავლობაში მეჩვენება, რომ ჩვენი მზერა ერთმანეთს უსწორედება და ერთმანეთს ისე ვუყურებთ, როგორც სარკეში. ის მე მგავს, მე მხოლოდ მისი ანარეკლის მსგავსი ვარ. ორივე ვუყურებთ იმ ფქნჯრისკენ, რომელსაც თითქოს და მივყევართ სანატრელ უცხო ადგილას.

გაქცევა. ლუის გაქცევა უნდა. როგორც ყველა, მასაც სურს დროისა და სივრცის ჩარჩოდან თავის დაღწევა. თუმცა, ალბათ სიკვდილის გარდამ, რა იცის, ვერაფერი შეძლებს მის გათავისუფლებას. ამას გზავიე დოლანი დიდი დელიკატურობით აღგვიწერს იმდენად, რამდენადაც ამის საშუალებას ძალადობრივი რეალობა აძლევს.

თამარ რუხაძე გოზიტაშვილი, კინო კრიტიკოსი

თარგმნა ღამაზ ბეგლარიშვილი